Rozdzierająca serce historia córki prześladowanej wspomnieniami zbyt koszmarnymi, by pamiętać, zbyt bolesnymi, by zapomnieć. Wspomnienia Katie z dzieciństwa były pełne białych plam. Pamiętała agresję, przemoc i wściekłość ojca. Ale o wielu rzeczach zapomniała. Te uśpione wspomnienia ożyły, wydobyte podczas terapii, którą rozpoczęła, gdy w wieku dwudziestu czterech lat urodziła synka. Okazały się przerażające. Powrócił paniczny strach, jaki czuła za każdym razem, gdy ojciec brutalnie chwytał ją za ramię. Gdy słyszała krzyk matki, którą katował, zadając wymyślne tortury. Jak wtedy, kiedy miała trzy lata i ojciec zamknął ją na cały weekend w pokoju bez jedzenia i picia. Albo tej nocy, gdy sprowadził do domu kobietę, i wyrzucił Katie i jej matkę na śnieg w samych tylko nocnych koszulach. A potem napłynęły jeszcze potworniejsze obrazy. Ojciec zgwałcił ją po raz pierwszy, kiedy miała trzy lata. Gdy podrosła, "udostępniał" ją swoim kolegom podczas alkoholowych libacji. Uchylone drzwi pamięci Katie odsłoniły cały koszmar jej przeszłości. Ale i otworzyły drogę do uporania się z traumą. Jej autobiografia Wszystko pamiętam, tatusiu to bolesna i inspirująca historia walki z osobistymi demonami, wiodącej przez depresję, psychozę, próby samobójcze. To opowieść o odbudowaniu życia naznaczonego dramatem.

Dzieciństwo razem z czwórką rodzeństwa spędziła na ulicy i w rodzinach zastępczych. Dziś pełni wysokie funkcje rządowe. Nowojorska prawniczka opowiada o walce o przetrwanie i uratowanie rodzeństwa i o drodze na szczyt.
Od bezdomności, głodu i przemocy do imponującej kariery politycznej - porażająco szczera, chwytająca za gardło historia walki i nieugiętości wobec wszelkich przeciwności losu.

Ulica, schronisko dla bezdomnych, parking za supermarketem, spanie w samochodzie, piwnica albo strych w domu nowego faceta matki... Matki, która codziennie jest pijana. Spokój jest tylko, kiedy znika. Wtedy Regina ją zastępuje. Dzieci nie zdradzają przed nikim, że są głodne i bite. Bo zabierze je opieka społeczna... Lecz to, czego boją się najbardziej, nadchodzi. Zostają rozdzieleni i trafiają do rodzin zastępczych. Dla Reginy zaczyna się kolejna walka - o odzyskanie rodzeństwa.

Regina Calcaterra opisuje, jak pomagając sobie wzajemnie, wraz z siostrami i bratem przetrwała okrucieństwo matki, zaniedbanie, bezdomność, koszmar domów zastępczych. Mówi o marzeniach o lepszej przyszłości - dla siebie i dla nich. O uporze, z jakim szła naprzód: w wieku 14 lat uniezależniła się od opieki matki, skończyła college i studia prawnicze, rozpoczęła karierę w administracji stanowej.

Pięknie napisana, dramatyczna autobiografia to opowieść o nieugiętości i o miłości, o determinacji i marzeniach. Świadectwo, że można zmienić swoje życie, nawet od początku skazane na klęskę.